Προσευχή στο πεζοδρόμιο

Ραμαντάν στην Αθήνα για 37η φορά. Ξεκίνησε 11 Αυγούστου με το κύμα καύσωνα και θα τελειώσει 10 Σεπτεμβρίου. Οι πρώτες μέρες της προσαρμογής είναι πάντα πιο δύσκολες, καθώς οι ρυθμοί ζωής δεν αλλάζουν παρ’ όλη τη νηστεία από την ανατολή ως τη δύση. Το βραδάκι πριν το Δεκαπενταύγουστο μετά το Ιφτάρ στο σπίτι, το γεύμα που σπάει τη νηστεία,

πήρα τον Σεΐχ Μωχάμμεντ, σεβάσμιο ιμάμη του πανεπιστημίου Αλ Άζχαρ της Αιγύπτου για προσευχή στον Πειραιά. Αλ Αντάλους λέγεται ο χώρος αλλά σε τίποτα δε θυμίζει τη δόξα της Ανδαλουσίας καθώς πρόκειται για μία υπόγεια αποθήκη στην Φίλωνος στην καρδιά της Τρούμπας που προσευχόμαστε τα τελευταία 17 χρόνια.

Καθώς κατηφορίζουμε τα σκαλιά και προχωρούμε στο εσωτερικό, στα πρώτα 5 λεπτά ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι. Η αναπνοή μου σταμάτησε και ο 60χρονος ιμάμης που είναι από την Άνω Αίγυπτο και αντέχει στη μεγάλη ζέστη είναι έτοιμος να λιποθυμήσει, μου είπε ότι ο ιδρώτας του έτρεχε μέσα από το καπέλο μέχρι τις κάλτσες. Γιατί;;; Με έπιασε απελπισία γιατί έχω ευθύνη για αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται για προσευχή. Προσευχήθηκα να πέσει λίγο η θερμοκρασία για να γλιτώσουμε το 166. Εξαερισμό ο χώρος δεν σηκώνει ούτε κλιματισμό γιατί είναι χωρίς παράθυρο. Μία τρύπα κάτω από τη γη. Τελειώσαμε όπως-όπως την προσευχή μας και όταν βγήκαμε στην επιφάνεια κατάλαβα ότι αυτό δεν γίνεται πάλι. Το θερμόμετρο στις 11 έλεγε 37ο και ποιος ξέρει πόση υγρασία είχε , ήταν αποπνικτικά ακόμα κι έξω.

Την άλλη μέρα ειδοποίησα την κρατική ασφάλεια ότι θα κάνουμε προσευχή στο πεζοδρόμιο έξω από το «τζαμί», και πως καλύτερα να φέρουν κανένα περιπολικό παρά να μας πάρουν τα ασθενοφόρα. Δεν μας έφεραν καμία αντίρρηση, κατανόησαν αμέσως την τραγική μας κατάσταση. Κυριακή στις 10 το βράδυ τα χαλάκια στρωμένα στο πεζοδρόμιο της Φίλωνος και οι λίγοι περαστικοί δικαίως τα είχαν χάσει. Βέβαια δεν ενοχλούσαμε, τα μαγαζιά ήταν όλα κλειστά. Τα μάτια μας τετρακόσια, δεν ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται, αλλά η προσευχή έγινε πιο ανθρώπινα τις καυτές αυτές μέρες. Και σκέφτομαι: Τι πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος για να δοξάσει το Θεό όπως του πρέπει; Τα μικρά μου έκλαιγαν να τα πάρω μαζί, που να τα πάω; Τα παίρνω καμιά φορά στο γκαράζ του Νέου Κόσμου που έχει καλύτερο εξαερισμό και παίζουν μαζί με τα άλλα παιδιά. Εκεί τα πιο μεγάλα μαθαίνουν την προσευχή, τα μικρά κάνουν όπως οι μεγάλοι και μετά αρχίζουν το κυνηγητό και τα χάχανα, αλλά πάντα κάτω από τη γη. Όταν τελειώσουμε κερνάω και παγωτό. Έτσι είναι το Ραμαντάν στην μεγάλη μας πόλη.

του Ναΐμ Ελγαντούρ
*Ο Ναΐμ Ελγαντούρ είναι ο πρόεδρος της μουσουλμανικής ένωσης Ελλάδας.

protagon.gr