«Θα τα καταφέρουμε» λέει ο Πρωθυπουργός και μπορεί και να είναι έτσι, αν δεν πάθουμε εξάρτηση από τα ψυχοφάρμακα που θ ΄αρχίσουμε σιγά σιγά να κατεβάζουμε με τις χούφτες. Το χειρότερο όλων είναι πως ψυχορραγεί η ελπίδα μας, που δεν υπάρχει αυτό το «άιντε ρε παιδιά, λίγο ακόμα και τελειώνουμε». Όλοι και όλα μας έχουν στριμώξει στο κατώφλι της κατάθλιψης, ΜΜΕ, πολιτικοί, κόμματα και οικονομολόγοι – οι οποίοι σημειωτέον ήταν ή είναι μεγαλοστελέχη τραπεζών – και ο φόβος, όχι για το αύριο αλλά για το σήμερα, φουντώνει.
Και κλασσικά, ο λογαριασμός πάει στον συνήθη πελάτη: σε αυτόν που δεν έχει, σε εκείνο που θα ψαχτεί να δει τι κομμάτι σάρκας του έχει περισσέψει για να το δώσει για να γλιτώσει η «Πατρίς».
Μη με ρωτήσετε πως βλέπω τα πράγματα, που θα πάει αυτή η κατάσταση, δεν έχω ιδέα. Είμαι στη φάση της τσαντίλας, που θέλω να κάνω ταραχή, είμαι κάτι σαν τον πυγμάχο που ζυγίζει τη γροθιά του πριν την προσγειώσει σε κάποιο σαγόνι. Αυτό το πράγμα δεν εκτονώνεται με συζητήσεις. Ακόμα και οι συζητήσεις είναι εκνευριστικές. Είμαστε όλοι τόσο «ποτισμένοι», που σε κάθε αποστροφή του λόγου μας, θα μας βγει το κομματικό μας παρελθόν και θ’ αρχίσουμε τις γνωστές πίπες του τύπου «οι άλλοι ήταν καλύτεροι;», «η αριστερά θα τα έκανε καλύτερα;», «ρε άμα ζούσε ο Αντρέας δεν θα μας κουνιόταν κανένας» και άλλα τέτοια. Ο Έλληνας το χει στο αίμα του το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Δεν έχω να προτείνω κάτι, ψάχνομαι και εγώ να καταλάβω τι γίνεται, όμως για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: αυτή τη γαμημένη την κρίση, την δημιούργησαν εκείνοι που σήμερα μας φέρνουν σε ασημένιο Ευρωπαικό δισκάκι τη λυπητερή. Οι κυβερνήσεις μας όλα αυτά τα χρόνια έπαιξαν συνειδητά το παιχνίδι τους και τους κατάπιε η επιθυμία τους να διατηρηθούν στην εξουσία. Έγιναν υπηρέτες των μεγαλοεκδοτών, των τραπεζιτών και των μεγαλοεργολάβων, φωτογραφήθηκαν χαμογελαστοί σε τελετές Ολυμπιακών Αγώνων και σε εγκαίνια πανάκριβων αυτοκινητόδρομων και τώρα κόπτονται και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και μας ζητούν και άλλες θυσίες. Μαγκιά τους! Και καλά κάνουν! Έτσι πρέπει να πληρώσουμε εμείς την τεράστια ευθύνη μας, το ότι τους επιλέξαμε να μας δουλέψουν, τους εκλέξαμε ξανά και ξανά, αφού συμπεριφερθήκαμε και συνεχίζουμε να το κάνουμε, σαν ιθαγενείς που τους εντυπωσιάζουν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια του πολιτικού συστήματος.
Και κάτι τελευταίο: δεν έχω κανένα συνειδησιακό θέμα πλέον. Σε αυτές τις συνθήκες, όσο με παίρνει θα φοροδιαφεύγω, όσο με παίρνει θα αρνούμαι να μπω στη διαδικασία της μιζέριας τους. Και άμα λάχει – που έτσι όπως πάει θα λάχει – θα με βρουν και απέναντι τους. Απέναντι στους υπαίτιους και απέναντι και όσους τους «λιβανίζουν» ακόμα και με τη σιωπή τους…
Σπύρος Σουκαράς
