Δεν είναι η μοναδική περίπτωση που αμαύρωσε την πρόσφατη ειδησεογραφία το 11χρόνο κορίτσι που βρέθηκε δολοφονημένο. Είναι πολλά αυτά που αμαυρώνουν την καθημερινότητά μας και θα έπρεπε να μας απασχολούν. Άλλα δεν τα παίρνουμε είδηση, άλλα τα παίρνουμε και γρήγορα τα ξεχνάμε. Είναι άραγε η καθημερινότητα που δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε, ή μήπως εμείς δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από την αφεντιά μας;
Η είδηση έσκασε την Κυριακή σαν βόμβα: 19χρόνος νεοσύλλεκτος Ροδίτης, στρατιώτης στην Κόρινθο «έφυγε» στον ύπνο του. Το πόρισμα που διέταξε το ΓΕΣ ανέφερε ότι ο θάνατος οφειλόταν σε πνευμονικό οίδημα και ότι το μόνο που ακούστηκε από τους συναδέλφους του ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος μες στη νύχτα.
Την Τρίτη φίλοι και η ταλαίπωρη οικογένεια κατευόδωσαν τον νεαρό Μιχάλη που η ζωή δεν στάθηκε και πολύ μπόσικη μαζί του… Σήμερα το θέμα ξεχάστηκε δεν ακούγεται στην τοπική κοινωνία. Εκείνοι που θυμούνται είναι οι δικοί του…
Βρέθηκα τις προάλλες με μια φίλη σε ένα καφέ και τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω στην τηλεόραση που έπαιζε mad. Είχε ένα βίντεο κλιπ του Σφακιανάκη. Το τραγούδι «Ο νταβατζής». «Κόλλησα» στο σημείο που είχα ‘κολλήσει’ και στο παρελθόν, δεν θυμάμαι πότε το είχα πρωτοδεί αυτό το βίντεο. Στο σημείο που ο νταβατζής μαλλιοτραβά την κοπέλα που εκδίδει. Σκέπτομαι κάθε φορά ότι αυτή η εικόνα του βιντεοκλίπ, είναι κατάσταση που συμβαίνει ίσως και δίπλα μας - δεν γνωρίζω πόσες φορές πολλαπλάσια - και δεν παίρνουμε είδηση. Ή αν το πάρουμε, δεν κάνουμε κάτι, δεν υπάρχει δράση.
Πριν χρόνια θυμάμαι σε μια παρέα, αναφέρθηκε η ιστορία κάποιου (προσωπικά δεν τον γνώριζα) που έχασε την πρώτη του γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού, ενώ το μωράκι έζησε. Αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος - αδύναμος χαρακτήρας- παντρεύτηκε στη συνέχεια μια μέγαιρα και έκανε μαζί της άλλο παιδί. Ο δεύτερος γάμος έγινε σχετικά γρήγορα. Η μέγαιρα και πριν και μετά από το δικό της μωρό, έδερνε το ορφανό κοριτσάκι για ασήμαντους λόγους ( σαν να υπάρχουν και σημαντικοί τάχα;), όπως άκουσα από τα άτομα που μου περιέγραψαν την ιστορία και ήταν και νονοί. Και για να μείνω να κοιτώ ως ροφός, ανέφεραν γιορτή που το 2 ½ χρόνο παιδί έσπασε ένα τασάκι, η μητριά της ξεφώνισε «θα σε σπάσω στο ξύλο», το άρπαξε από τα μαλλιά και το έσυρε στο διπλανό δωμάτιο όπου το έσπασε στο ξύλο.
«Και τι κάνατε;» ρώτησα. «Τίποτα», απάντησαν. «Ο πατέρας ήταν παρών;» ξαναρώτησα. «Παρών», μού ανταπάντησαν. «Καλά κανείς δε βρέθηκε να σταματήσει την τρελλή που χτυπούσε το παιδί; Να την αρπάξει απ’τα μαλλιά…». «Ποιος να ανακατευτεί… Δεν είναι δουλειά μας» είπαν.
Αυτή η καραμέλα «δεν είναι δουλειά μας, δε μας αφορά» μου είναι πια ανυπόφορη… Ακούω μεν, αλλά δε με αφορά αν το παιδί της διπλανής, παραδιπλανής και ακόμα παραδίπλα πολυκατοικίας κακοποιείται … δε με νοιάζει αν η γυναίκα της διπλανής πόρτας ξυλοφορτώνεται από τον «άντρα» της. Δε με αφορά αν το παιδί του γείτονα καβαλάει μηχανάκια και τρέχει σαν παλαβό, αρκεί που το δικό μου δεν έχει μηχανάκι. Δε με νοιάζει αν ο διπλανός μου αδικείται κατάφωρα, εγώ φυλάω τα νώτα μου και προσέχω να μη μου τη φέρουν. Μου θυμίζει μια άλλη, επίσης, ανυπόφορη καραμέλα: «όσους κλείνει η πόρτα σου… για αυτούς θα νοιάζεσαι».
Αυτό ακριβώς πληρώνουμε! Αυτή την εγωκεντρική λογική που ευθύνεται για τη σημερινή εικόνα του Έλληνα. Τα πάντα είναι ντόμινο. Πότε θα το κατανοήσουμε; Αν γκρεμιστεί το σύμπαν, δεν μπορεί και το σπιτάκι μου δε να’ναι καλά... Δεν μπορεί να μην με αφορά αν πιεί κάποιος τον άμπακο και κυκλοφορήσει στο δρόμο… Μα αφού δεν έχω prive ασφαλτόδρομους για να πορευτώ, δεν πιθανολογείται να πέσει πάνω μου; Και αν δεν πέσει πάνω μου, θα πέσει πάνω σε κάποιον άλλο. Και σε κανένα να μην πέσει, γιατί πρέπει να το δέχομαι και να το αφήνω να εξελίσσεται; Δηλαδή, ‘σκεφτόμαστε’ μόνο να μην αγγίξει την αφεντιά μας και τους άμεσα εμπλεκόμενους συναισθηματικά και οικονομικά μαζί μας μια κατάσταση.
Δε μας αφορά ουσιαστικά η δυστυχία του συνανθρώπου μας. Ούτε οι βιαστές, οι κακοποιοί, οι ληστές, οι άρρωστοι ψυχολογικά, οι ανεύθυνοι, οι βλάκες ή οι κουτοπόνηροι που γίνονται ιδιαιτέρως επικίνδυνοι. Αρκεί να μην μας αγγίξουν. Αν, όμως, κάποιος κακός σπόρος δεν εξαφανιστεί από έναν κήπο, θα πολλαπλασιαστεί. Στην περίπτωση των ανθρώπων, όσο κάποιο πρόβλημα δε διορθώνεται, τόσο γιγαντώνεται.. Και εμείς, ό,τι τύχει να σκαπουλάρουμε, εύκολα το προσπερνάμε. Αδιαφορούμε.
Αν σκεφτούμε σοβαρά ό,τι γράφει στο βιβλίο του «Συνδεδεμένοι» ο Νικόλας Χριστάκης από τις Εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ περί μεταδοτικότητας της ευτυχίας… του καλού και του κακού κλπ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, ίσως και να αλλάξουμε την κοντόθωρη «λογική» μας. Θα μου πείτε αλλαγή νοοτροπίας εκ του συμφέροντος; Δε βαριέσαι… ο σκοπός αγιάζει τα μέσα… αν είναι ν’ αλλάξει κάτι σ’αυτό τον τόπο, χαλάλι του…ας γίνει και έτσι, αρκεί να αλλάξει!
της Τζίνας Δαβιλά* protagon.gr
*Η Τζίνα Δαβιλά είναι δημοσιογράφος στον ραδιοφωνικό σταθμό ΠΑΛΜΟΣ Ρόδου 99,5 και μόνιμη κάτοικος Ρόδου.
