 |
| Photo: Γιώργος Λοβέρδος |
Να σας συστήσω τον Marco: κοκεράκι 11 μηνών, χαριτωμένος, πανέξυπνος και ερωτευμένος με την Έλσα. Είναι, επίσης, δεινός κολυμβητής και τρελλαίνεται- είτε στη στεριά, είτε στη θάλασσα- να παίζει με μπάλες, πέτρες ή ξύλα. Μέχρις εδώ η περιγραφή αφορά όσους αγαπάμε τα ζώα και μας συγκινούν με τους τρυφερούς ή αστείους τρόπους που βρίσκουν να εκφράσουν την αγάπη τους.
Το πρόβλημα είναι οι άλλοι. Αν και στην Ελλάδα διακρίνεις εύκολα δύο μεγάλες κατηγορίες: αυτούς που η αγάπη τους για τα ζώα, τους κάνει να βλέπουν ανταγωνιστικά τους ανθρώπους και οι άλλοι που θεωρούν ότι ο πλανήτης ανήκει μόνο στον άνθρωπο και ότι τα υπόλοιπα πλάσματα δεν έχουν δικαιώματα. Ανάμεσά τους, υπάρχει και μια κατηγορία, που προσπαθεί να έχει μια ισορροπημένη σχέση και με τους μεν και με τα δε, και στην οποία προσπαθώ κι εγώ να ανήκω, αν και οι άνθρωποι κάνουν ο,τι μπορούν για να ενταχθώ οριστικά στην πρώτη.
Επανέρχομαι στον Marco. Μια μέρα, με την αγαπημένη του Έλσα -και τα αφεντικά τους, αν και δεν μου αρέσει ο χαρακτηρισμός- πήγαν για μπάνιο. Έκαναν χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, πέρασαν χωματόδρομους, για να φτάσουν σε μια απομακρυσμένη παραλία.
Για κακή τους τύχη, ένας έλληνας είχε στήσει εκεί το τσαντίρι του- παρότι απαγορευόταν το κάμπινγκ- και θεωρούσε ότι η παραλία του ανήκε. Ο Marco εντόπισε την πολύχρωμη μπάλα των γειτόνων, έτρεξε όλο χαρά και έφερε το λάφυρο πίσω, για να το επιστρέψουν αμέσως οι φίλοι μου, να ζητήσουν ευγενέστατα συγνώμη και να διαβεβαιώσουν ότι δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει. Ο εν λόγω κύριος τους έβρισε χυδαία και απαίτησε να του αδειάσουν τη γωνιά, αλλιώς θα έκανε “φέτες το παλιόσκυλο”.
Η συνέχεια δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να γραφτεί σε ένα αστυνομικό τμήμα, αν και συνήθως κλείνει με την αποχώρηση εκείνων που έχουν σκύλο. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξέρουμε είναι ότι σύμφωνα με το νόμο 3170, ο οποίος ισχύει από το 1993, έχει καταργηθεί το άρθρο 230, παράγραφος 12, του Γενικού Κανονισμού Λιμένων, το οποίο απαγόρευε την παρουσία σκύλων στην ακτή ή στη θάλασσα.
Ετσι, επιτρέπεται να έχετε μαζί σας το σκύλο σας σε παραλίες που δεν είναι οργανωμένες – και τέτοιες θεωρούνται οι πλαζ του ΕΟΤ ή όσες έχουν εισιτήριο εισόδου, τουαλέτες και λοιπές εγκαταστάσεις, και όχι κάποιες ομπρέλες και ξαπλώστρες. (Εξυπακούεται ότι οι ιδιοκτήτες σκύλων, οφείλουν να προσέχουν τα ζώα τους να μην λερώνουν και να μην ενοχλούν- αλλά αυτό ισχύει παντού και κακώς για όσους δεν το τηρούν).
Η εκδρομή για τον Marco μπορεί να μην είχε ευτυχή κατάληξη αλλά είναι τυχερός γιατί έχει ένα σπίτι και τον αγαπούν πολύ. Στην Ελλάδα, κατέχουμε θλιβερό ρεκόρ στην κακοποίηση ζώων (κόβουμε ουρές, αυτιά, βασανίζουμε μέχρι θανάτου...) και δεν πρέπει να είμαστε καθόλου περήφανοι για τον βαθμό πολιτισμού μας, που -όπως λένε- εξαρτάται από το πώς φερόμαστε στους πιο αδύναμους και στα ζώα.
Αλλά, ως γνωστόν, όλα είναι θέμα παιδείας. Τα περισσότερα ελληνάκια, όταν δουν σκύλο, όχι αδέσποτο, αλλά με το αφεντικό του και δεμένο- ουρλιάζουν λες και είδαν λύκο σε άγρια αγέλη. Αλλά και η νομοθεσία μας είναι απηρχαιωμένη: πρόσφατα πέθαναν 3 σκυλάκια γιατί τα ΚΤΕΛ τα μεταφέρουν στο πορτ-μπαγκάζ (!), ενώ και ο δήμαρχος Αθηναίων, ο και γιατρός Νικήτας Κακλαμάνης, άφησε άδειες τις ποτίστρες στο Σύνταγμα, με αποτέλεσμα να πεθάνει από δίψα, ο γνωστός αδέσποτος Σταύρος, παρών σε όλες τις αφίξεις επισήμων στη Βουλή.
Το θέμα είναι ατελείωτο, ήθελα μόνο να σας πω, ότι αν πάτε με τον αγαπημένο σας σκύλο για μπάνιο, υπάρχει νόμος που προστατεύει και τα δικά σας και τα δικά του δικαιώματα. Υπεραπιστείτε τα.
* tip: Ενας άλλος φίλος, αφού βαρέθηκε να αναζητεί το δίκιο του, εφαρμόζει άλλη μέθοδο: μόλις τον βλέπουν με το σκυλί, τους καθησυχάζει ότι “αυτό είναι υγιέστατο και εμβολιασμένο, εγώ έχω AIDS”. Οπως λέει, πιάνει και 9 στις 10 φορές μένει μόνος με τον σκύλο του στην παραλία!
της Γιούλας Ράπτη protagon.gr
