Στο Θέατρο του Λυκαβηττού (τη Δευτέρα, 13 Σεπτεµβρίου) δίνει την τελευταία καλοκαιρινή συναυλία του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που – κόντρα στην τρέχουσα τάση των καιρών – εµπιστεύεται µόνο την κιθάρα του και τα τραγούδια του ως µοναδικούς συνοδοιπόρους της βραδιάς. Σχεδόν. Γιατί το πρόγραµµα θα έχει και την ιδιαιτερότητά του. Στο δεύτερο µέρος ο τροβαδούρος Αλκίνοος θα µετατραπεί σε άνθρωπο ορχήστρα. Ολα τα όργανα, πνευστά, κρουστά,
έγχορδα θα παίζονται από τον ίδιο µε... πόδια και χέρια. Το πόδι θα ακουµπά πάνω στο µαγικό «µηχάνηµα». Εξηγεί: «Είναι σαν να µπαίνω µέσα σε έναν ηλεκτρονικό χώρο που χειρίζοµαι µε τα πόδια (µε έναν «λουπαδόρο»). Το µηχάνηµα αυτό ηχογραφεί επιτόπου και επαναλαµβάνει, µε άλλα λόγια ενορχηστρώνει εκείνη τη στιγµή – µε όλα τα λάθη και τα καλά που έχει ο αυτοσχεδιασµός».Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει συναυλία µε Αλκίνοο και να µην έχει να προτείνει κάτι νέο. Κάτι που να δηλώνει ότι, πέρα από την αναµενόµενη αγωνία του περφόρµερ που παίζει τις επιτυχίες του, υπάρχει και η αγωνία του µουσικού που έχει την ανάγκη να πειραµατιστεί, να πάει πιο κάτω...
Αλλωστε ο έφηβος µε την κιθάρα έχει πλέον γκρίζους κροτάφους. Και δύο παιδιά. Χωρίς αµφιβολία έχει και µια πορεία στο τραγούδι – 17 χρόνια από την εποχή του «Αλ Χαλίλι» – που δείχνει ότι δεν του άρεσε ποτέ ο ασφαλτοστρωµένος δρόµος της ελληνικής σόουµπιζ και ότι από νωρίς αντιστεκόταν σθεναρά στον ναρκισσισµό της εύκολης δόξας του. Το «παιδί» ήθελε δρόµο µπροστά του ανοιχτό. Να πάει παρακάτω. Πού; Οταν τον χάσαµε εντελώς από τα συναυλιακά στέκια και τις µουσικές σκηνές µάθαµε ότι ήθελε να «αποτοξινωθεί» από τα τρέχοντα της ελληνικής τραγουδοποιίας, να καθήσει ξανά στα θρανία ως σπουδαστής (φοίτησε στο Κονσερβατόριο της Αγίας Πετρούπολης), να µελετήσει κλασική µουσική, να επινοήσει αργότερα το «νέο» του πρόσωπο.
Φάνηκε αυτό στον τελευταίο του δίσκο «Νεροποντή» (πολλοί λένε ότι είναι από τους πιο ενδιαφέροντες έντεχνους δίσκους της τελευταίας δεκαετίας), φαίνεται και στον τρόπο που κινείται συναυλιακά. Φέτος, για παράδειγµα, µετά τις συναυλίες µε έργα του για ορχήστρα και χορωδία που έδωσε στην Αγία Πετρούπολη και στη Φιλαρµονική του Βερολίνου και το πρότζεκτ που είδαµε στη Μικρή Επίδαυρο µε τον βιολιστή Μιλτιάδη Παπαστάµου και την κλασική ορχήστρα Αbsolute Εnsemble (όπου έδωσαν νέο ενδιαφέρον σε παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια), επέλεξε να κάνει αυτή τη σόλο περιοδεία που όµως και πάλι είχε το στοιχείο του καινούργιου _ καινούργιο και για τον ίδιο. Γιατί όσο και αν παραδέχεται ότι µελετά και ακούει πολύ κλασική µουσική, δεν παύει να λέει ότι το τραγούδι είναι η «πρωταρχική µου αγάπη. Το σέβοµαι και δεν το θεωρώ υποδεέστερο της “καθαρής” µουσικής. Καθόλου απλό να γράψεις ένα τραγούδι που να αφορά τον άλλο».
