τη συμμαθήτριά του, Mei-Ying, αλλά οι πολιτισμικές διαφορές μεταξύ τους δυσχεραίνουν τη σχέση τους. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, όταν ο Dre βρίσκεται αντιμέτωπος με τον bully του σχολείου, Cheng, ο οποίος διεκδικεί τη Mei-Ying και ταυτόχρονα είναι εξαιρετικός γνώστης της πολεμικής τέχνης kung fu. Όπως είναι αναμενόμενο, ο Dre τις τρώει για λίγο από τον Cheng, μέχρι να βρει στο πρόσωπο του κυρίου Han (Jackie Chan) το φωτισμένο μέντορα, που θα τον μυήσει στα μυστικά της γνωστής πολεμικής τέχνης. Καθώς ο κύριος Han του διδάσκει ότι το kung fu δεν είναι μόνο γροθιές και κλωτσιές, ο Dre συνειδητοποιεί ότι η αντιμετώπιση των αντιπάλων του θα είναι η σημαντικότερη μάχη που έδωσε ποτέ του.
Μία από τις αγαπημένες ένοχες απολαύσεις των παιδικών μας χρόνων υφίσταται την διαδικασία του remake. Οι διαφορές σε σχέση με το πρωτότυπο είναι ήσσονος σημασίας, καθώς σε γενικές γραμμές ετούτη η version ακολουθεί πιστά την πλοκή και την δομή της ταινίας του 1984. Η κυριότερη διαφορά είναι η μεταφορά της δράσης από τα σοκάκια της Αμερικής στους δρόμους της Κίνας. Η εν λόγω μετακόμιση, εκτός από τις προφανείς αλλαγές που επιφέρει στο αισθητικό κομμάτι του φιλμ, καθιστά (τουλάχιστον στα χαρτιά) πιο πιστευτή την μύηση του Dre στην κουλτούρα που πρεσβεύει η τέχνη που μαθαίνει. Στα κίνητρά που οδηγούν τον χαρακτήρα στην εκμάθηση της πολεμικής τέχνης εντάσσεται, πέρα από την ανάγκη προστασίας της σωματικής του ακεραιότητας, και εκείνη της προσαρμογής στη νέα χώρα κατοικίας, της ένταξής του στο σύνολο.
Η πολεμική τέχνη που μελετά ο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι το karate αλλά το kung fu. 'Γιατί όμως η ταινία λέγεται «The Karate Kid»;', η εύλογη ερώτηση. Για καθαρά μαρκετίστικους λόγους φανταζόμαστε. Αλλάζοντας το όνομα ενός κερδοφόρου franchise αυξάνεις τον επιχειρηματικό κίνδυνο, καθώς αφενός θα δυσαρεστήσεις τους σκληροπυρηνικούς φαν κι αφετέρου ενδέχεται να προκαλέσεις σύγχυση στους υπόλοιπους.
Στον πυρήνα του φιλμ βρίσκεται, όπως και στο πρωτότυπο, η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ διδάσκοντος και διδασκόμενου, μια σχέση αλληλεπίδρασης, μια σχέση μέσω της οποίας καθένας βρίσκει το σθένος να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς και εξωτερικούς δαίμονές του. Ο δάσκαλος κύριος Μιγιάγκι εδώ γίνεται κύριος Χαν και ο μαθητής Ντάνιελ-Σαν γίνεται Σάο- Ντρε. Η αλλαγή του προθέματος από Σαν σε Σάο είναι σοφή κίνηση από πλευράς δημιουργών. Δοκιμάσετε να πείτε δυνατά Ντρε-Σαν και θα διαπιστώσετε ότι ακούγεται σαν... μοντέλο της Hyundai.
Τον Σάο Ντρε υποδύεται ο Jaden Smith, ο υιός του Will Smith, για τον οποίο έχουμε καλά και κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι έχει όρεξη για δουλειά. Για τις ανάγκες του ρόλου υπέβαλε τον εαυτό του σε επίπονη σωματική διαδικασία. Τα κακά νέα είναι ότι ακόμα θέλει πολύ δουλειά. Όσοι κακόβουλοι κάνατε σχόλια περί νεποτισμού και οικογενειοκρατίας στο Hollywood, όταν ανακοινώθηκε η πρόσληψή του, μπορείτε να νιώθετε ως ένα βαθμό δικαιωμένοι. Τον κύριο Han υποδύεται ο Jackie Chan σε μια απρόσμενα συγκρατημένη ερμηνεία, μακριά από την γνώριμη καρτουνίστικη περσόνα, που ο συμπαθής σταρ περιφέρει από ταινία σε ταινία. Ωστόσο ο Pat Morita, διέθετε μια ιδιαίτερη και επιβλητική φυσιογνωμία και έπλασε μια αξέχαστη κινηματογραφική φιγούρα ως κύριος Μιγιάγκι. Ο κύριος Χαν του Jackie Chan από την άλλη δεν είναι ένας χαρακτήρας, που θα θυμόμαστε.
Ο σκηνοθέτης Ηarald Zwart κάνει απλώς τα απολύτως απαραίτητα. Εκμεταλλεύεται τη δυνατότητα που του δίνει το κινέζικο τοπίο για πανοραμικά πλάνα, κινηματογραφεί τις σκηνές δράσης με τρόπο που να γίνεται κατανοητό ποιος βαράει ποιον και με ποιον τρόπο (κάτι που την τελευταία δεκαετία δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο) και ακολουθεί ευλαβικά το σκηνοθετικό εγχειρίδιο του John G. Avildsen, φροντίζοντας καθ' όλη την διάρκεια του φιλμ να συμπαθήσουμε όσο περισσότερο γίνεται τον κεντρικό χαρακτήρα και να αντιπαθήσουμε σφόδρα τους αντιπάλους του, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα της τελικής αναμέτρησης να χοροπηδάμε σ το κάθισμα φανατισμένοι , ενθαρρύνοντας τον Dre να τουλουμιάσει τα τσογλάνια στο ξύλο. Σε μια μόνο σκηνή ο Zwart κάνει την υπέρβαση, σ' εκείνη που ο δάσκαλος ενώνεται πνευματικά με τον μαθητή, αφού αμφότεροι έχουν αποβάλλει το φορτίο που βαραίνει την ψυχή τους. Μια αφοπλιστικά τρυφερή σκηνή.
Το remake του «Karate Kid» απέχει χιλιόμετρα από το φεστιβάλ καρακιτσαριού, που περιμέναμε να δούμε, ωστόσο και πάλι υστερεί σε σχέση με τον προκάτοχό του. Παρακολουθείται μεν με ενδιαφέρον, αλλά δύσκολα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς της κινηματογραφικής κουλτούρας της δεκαετίας που διανύουμε - εν αντιθέσει με τον προκάτοχό του, που είναι ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους των κινηματογραφικών 80's.
www.cinemanews.gr
