Ο Τάσος έγραφε την Δευτέρα 15/11 στο Protagon πως το θαύμα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, οι νίκες Καμίνη-Μπουτάρη, μπορεί να είναι “το πρώτο σημάδι για το τι μπορεί να σημαίνει η νέα μεταπολίτευση”. Και ο Σταύρος έγραφε πως η νίκη των δύο (αλλά, προσθέτω, και δεκάδων άλλων ανεξάρτητων υποψηφίων, κόντρα στα κομματικά χρίσματα, σε πολλές πόλεις) είναι η απόδειξη ότι...
, επιτέλους, “η κοινωνία θέλει να περιοριστεί η εξουσία των κομμάτων”.
Πράγματι. Σε μια εκλογική αναμέτρηση που μετατράπηκε στην πιο ηχηρή αποδοκιμασία του κυρίαρχου κομματικού συστήματος (των κομμάτων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένων), η τάση των πολιτών να επιβραβεύουν τις ανεξάρτητες υποψηφιότητες, γενικά, και ειδικά η επιτυχία στις δυο μεγάλες πόλεις δύο υποψηφίων που γεννήθηκαν εκτός κομματικού σωλήνα, επελέγησαν κόντρα στις κομματικές υποδείξεις, έκαναν καμπάνια ερήμην των αντιδρώντων βαρόνων και μηχανισμών του κόμματος που (θεωρητικά) τους υποστήριζε και κατάφεραν, εν τούτοις, το σχεδόν αδιανόητο, να ανατρέψουν ένα δεινοσαυρικό πολιτικό κατεστημένο που άντεξε επί ένα τέταρτο του αιώνα και κατάφεραν, επιπλέον, να ανασυγκροτήσουν το πολιτικό φάσμα γύρω από ευκρινείς πολιτιστικές διαχωριστικές γραμμές- ναι, αυτό είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο σημάδι.
Μένει να αποδειχθεί αν το θαύμα αυτό προαναγγέλλει το μέλλον (όπως ελπίζουν ο Τάσος και ο Σταύρος) ή είναι σαν τα θαύματα του ευαγγελίου που διαρκούν ημέρες τρεις. Ως τότε, ας συγκρατήσουμε ένα απλό, αλλά πολύτιμο μάθημα πολιτικής συμπεριφοράς που οι δύο υποψήφιοι παρέδωσαν και μακάρι να βρει μιμητές πολλούς.
Όταν ο Καμίνης (την εβδομάδα του δεύτερου γύρου) βρέθηκε μπροστά σε μια καλοσχεδιασμένη πολιτική πρόκληση, με πυρήνα το πρόβλημα των μεταναστών και τις αντιδράσεις των ψηφοφόρων της Κυψέλης και του Αγίου Παντελεήμονα, όταν οι αντίπαλοί του προσπάθησαν να τον εκθέσουν ως υπερβολικά «προοδευτικό» και επικινδύνως «ευαίσθητο» σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η συνηθισμένη για πολιτικό αντίδραση θα ήταν να αναδιπλωθεί και να ακυρώσει την επίθεση που δεχόταν, στρογγυλεύοντας τον λόγο του και υιοθετώντας την άποψη των αντιπάλων του.
Αυτό τον συμβούλευσαν άλλωστε να κάνει. Αλλά εκείνος έκανε το φυσικό για κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο. Επέμενε στις απόψεις του και υπερασπιζόταν το δίκιο του. Αυτή, έλεγε η παραδοσιακή αντίληψη, είναι η συνταγή της εκλογικής καταστροφής. Αποδείχθηκε συνταγή νίκης.
Αλλά και ο Μπουτάρης, όταν βρέθηκε απέναντι στην πρόκληση του Άνθιμου, και όλοι έπεσαν επάνω του και τον συμβούλευαν να τα μαζέψει, να τα βρει με τον παπά, διότι «στην Θεσσαλονίκη, κόντρα στην εκκλησία ούτε διαχειριστής πολυκατοικίας δεν εκλέγεσαι», εκείνος αρνήθηκε τις συμβουλές και κράτησε την αξιοπρέπειά του. Και επιβραβεύθηκε, προς έκπληξη όλων.
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν ο Καμίνης και ο Μπουτάρης προαγγέλλουν την νέα μεταπολίτευση. Μακάρι. Και μακάρι να μην μας παρασύρει ο νεανικός μας και αγνός ενθουσιασμός- που τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος... Αλλά σίγουρα δίνουν ένα μάθημα στον πολιτικό κόσμο, που πολύ το έχει ανάγκη. Πως είναι καλύτερο να πολιτεύεσαι με τις πεποιθήσεις και τις αρχές σου. Ειλικρινά. Να τις υπερασπίζεσαι αντί να τις νερώνεις, γιατί- νομίζουν οι επικοινωνιολόγοι- αυτό θέλουν να ακούσουν οι ψηφοφόροι. Στο κάτω-κάτω, όταν πολιτεύεσαι με τις αρχές σου κι όχι με τις δημοσκοπήσεις, ακόμη κι αν χάσεις, θα έχεις χάσει ως έντιμος άνθρωπος. Καλύτερα έτσι, παρά να κερδίσεις ως ξεφτίλας...
www.protagon.gr
