Οι εκλογικές νίκες των Γιώργου Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας είναι ίσως το πρώτο σημάδι για το τι μπορεί να σημαίνει η «νέα μεταπολίτευση». Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι κόμμα –που να αντιστοιχεί στα κόμματα της παλιάς μεταπολίτευσης –είναι οι δύο τους; Δύσκολο να πεις, ανήκουν ασφαλώς στην...
κεντροαριστερά και σε εκείνη την κοινωνία των ανθρώπων που μπήκαν στη διοίκηση με το κύμα Σημίτη χωρίς να είναι ΠΑΣΟΚ.
Το παλιό ΠΑΣΟΚ τους μισεί όπως φάνηκε ιδιαίτερα στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης και στη στάση που τήρησαν κάποιοι βαρόνοι στην υποστήριξη του Μπουτάρη κατά τον πρώτο γύρο. Αλλά και κοινωνικά είναι κάτι άλλο. Πριν ανακατευτούν και οι δύο τους με την πολιτική, είχαν μία δουλειά, ένα επάγγελμα, δεν ήταν δουλειά τους το κόμμα. Η τοποθέτησή τους προήλθε «από πάνω», δεν τους επέλεξαν οι τοπικές κοινωνίες γιατί αυτές, τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη, ήταν πολύ δύσκολο να εκφράσουν κάτι περισσότερο από την απόρριψη του παλιού χωρίς να μπορούν να συμφωνήσουν στο νέο.
Φυσικά τους βοήθησε η τύχη. Η τύχη του να αντιπαραβάλλει ο κ. Σαμαράς της «νέας μεταπολίτευσης» δύο υποψήφιους από τα πιο φθαρμένα υλικά του κομματικού σωλήνα, έναν μέτριο δημοσιογράφο και βουλευτή στη Θεσσαλονίκη και τον πολιτικό που ταυτίστηκε όσο κανένας με την αθηναϊκή παρακμή. Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό, η εκλογή Μπουτάρη και Καμίνη δείχνει ότι αν η κυβέρνηση δεν προσχωρούσε στο δίλημμα του κ Σαμαρά τα οφέλη όχι μόνο για τη χώρα αλλά και για την ίδια θα ήταν μεγαλύτερα. Αυτή και την προηγούμενη Κυριακή ψηφίσαμε για τις πόλεις και τα χωριά μας. Στην Πάτρα, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη οι πολίτες γύρισαν την πλάτη τους σε υποψηφίους του «συστήματος της μεταπολίτευσης» και προσπάθησαν να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις, ίσως όχι τέλειες, αλλά, έτσι έκριναν καλύτερες από τις άλλες. Είναι ένα μισογεμάτο ποτήρι στα πολλά μισοάδεια των ημερών.
www.protagon.gr
