Γεννήθηκα στη Φωκίωνος Νέγρη στα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Πολλές φορές αναπολώ την Αθήνα που έφυγε. Παλιούς φίλους, μικρά ή μεγάλα γεγονότα, μέρη που με σημάδεψαν. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και τα πράγματα...
άλλαξαν ανεπιστρεπτί. Οι πόλεις αλλάζουν και έτσι πρέπει να γίνεται. Το τελευταίο διάστημα διαβάζω πολλά κείμενα, γεμάτα συγκίνηση και αναμνήσεις για την πόλη που «έφυγε». Κρύβουν μέσα τους την τάση που έχουμε όλοι, να εξιδανικεύουμε το παρελθόν. Η Αθήνα όμως ποτέ δεν ήταν ο ιδανικός παράδεισος. H πόλη που τώρα αναπολούμε, έχτιζε πετραδάκι – πετραδάκι το..........
ζοφερό της μέλλον για πολλές δεκαετίες. Στην πολιτική της αντιπαροχής, στις φτηνές πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’70, στα διαμερίσματα κλουβιά που στέγασαν την εσωτερική μετανάστευση της εποχής, στους σκοτεινούς ακάλυπτους που έπαιζαν μπάλα τα παιδιά, στα υπόγεια της φτώχειας που πλημμύριζαν με την πρώτη νεροποντή, στους στενούς δρόμους της Κυψέλης που δεν είχαν ούτε ένα δέντρο, στην Γκράβα και τα σχολεία φυλακές, στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, στην αδιαφορία των πολιτικών που «πέρασαν και δεν ακούμπησαν», στους νεόπλουτους της δεκαετίας του ’80 που μόλις πιάσανε την «καλή» αποδήμησαν στα προάστια, στους Ολυμπιακούς αγώνες που έκρυψαν τα αληθινά προβλήματα κάτω από το χαλί και πρόσφατα, στην αδυναμία του κράτους να αντιληφθεί το μέγεθος και τις επιπτώσεις των μεταναστευτικών ροών στο κέντρο της πόλης… Πολλές φωνές που ακούγονται τώρα μοιάζουν υποκριτικές. Γιατί, λυπάμαι που το λέω αλλά, λίγοι κάτοικοι αγάπησαν πραγματικά αυτή την πόλη. Και ελάχιστοι διεκδίκησαν για λογαριασμό της. Σκεφτείτε, στις χιλιάδες πορείες που έγιναν τα τελευταία χρόνια, πόσες ήταν για την Αθήνα; Καμία… Αν είναι τώρα να γίνει μια αρχή, ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Τώρα που πιάσαμε πάτο, τώρα που η βία και το μίσος κυριαρχούν στα πεζοδρόμια, τώρα είναι η ώρα να μιλάμε για την Αθήνα της επόμενης μέρας με όρους ειλικρίνειας. Όσες συσκέψεις και αν γίνουν, όσα μέτρα και αν παρθούν, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν οι κάτοικοι της Αθήνας, γηγενείς ή μετανάστες, δεν αγαπήσουν την πόλη τους. Μια πόλη που δεν την αγαπούν οι κάτοικοι της δεν έχει μέλλον. Και αγαπάω την πόλη μου σημαίνει καταρχήν την κατοικώ. Σημαίνει διεκδικώ τα δικαιώματα μου. Συμμετέχω ενεργά. Πολεμάω τον φόβο και την προκατάληψη. Πιέζω την Κυβέρνηση και τον Δήμο να πάψουν απλώς να συσκέπτονται και να αρχίσουν επιτέλους να δουλεύουν. Να φτιάξουν την πόλη από την αρχή. Μπορούν; Μπορούμε;
*Ο Ηλίας Τσαουσάκης είναι πολιτικός επιστήμονας, σύμβουλος Έρευνας και Στρατηγικής, κάτοικος Πατησίων
* «Η ζωή μας είναι σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα.
Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα, μπάσο βεστιάριο,
μυρουδιές από κάτουρα, αντισηπτικά και χαλασμένα σπέρματα,
ξεσκισμένες αφίσες.
Πάνω κάτω, πάνω κάτω η Πατησίων, η ζωή μας είναι η Πατησίων.
Εμείς εκεί μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε στην ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα, μοναξιά, απελπισία κι ανάποδα.
Εντάξει, δεν κλαίμε, μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας και καπνίζουμε.
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες,
ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι αυτό σου λέω, την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε, να μην την κοπανήσουμε.
Να ζυγιαστούμε!
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε!»
http://kafeneio-gr.blogspot.com
