Άντε, όχι ακριβώς στο χέρι, μέσα σε ένα μαρσούπιο, μια μπανάνα, τσαντάκι μέσης – όπως θες πες το. Έτσι κυκλοφορώ τα τελευταία δύο χρόνια, μη σου πω και παραπάνω! Και την βγάζω ανά πάσα ώρα και στιγμή, όταν δω κάτι που θέλω να κρατήσω. Όταν δω κάποιον που θέλω να «κρατήσω», όταν δω μια σκηνή που θέλω να καταγράψω.
Έτσι κυκλοφορώ και δε σου κρύβω ότι...
μερικές φορές ψιλοφοβάμαι. Μην προκαλέσω και μου την πέσουν. Αλλά όταν το «θέμα» είναι όμορφο, είναι πιασάρικο (για την αισθητική μου ή / και τα κολλήματά μου την βγάζω κι άλλοτε τραβάω βίντεο, άλλοτε φωτογραφίες άλλοτε και τα δύο. Μετά γυρίζω σπίτι, όταν έχω χρόνο μοντάρω βίντεο, ανεβάζω στο youtube (χάρις στο οποίο είμαι και καναλάρχης άμα λάχει), παίζω με τις φωτογραφίες στο photoshop, ανεβάζω στο Facebook κλπ κλπ. Μερικές φορές με πιάνει τέτοια μανία που μπορεί εκτός από την κάμερα μου να τραβάω φωτό και με το κινητό μου και να τις στέλνω κατευθείαν στο ίντερνετ.
Όταν έσπασαν τα νερά της γυναίκας μου εκείνη μπήκε για μπάνιο κι εγώ έβαλα να φορτίζω την κάμερα μου.
Τον Οκτώβριο, Ηπείρου και 3ης Σεπτεμβρίου ή Πατησίων (δεν έχει σημασία) έκλεψαν τη γυναίκα μου, ενώ ήταν μέσα στο αυτοκίνητό της. Δύο έλληνες.
Σήμερα το πρωί (Τρίτη 10-5-11) άκουσα ότι σκότωσαν έναν 44χρονο για μία κάμερα. Ηπείρου και Τρίτης Σεπτεμβρίου ή Πατησίων (δεν έχει σημασία). Πήγαινε με την κάμερα να πάρει το αυτοκίνητό του για να πάει τη γυναίκα του στο μαιευτήριο να γεννήσει.
Μερικές ειδήσεις μας ξεπερνάνε. Όσα κι αν υποθέσουμε ότι έχουν δει τα μάτια μας ως δημοσιογράφων. Φρίκη. Θυμός. Πάντα αυτός ο άτιμος ο θυμός. Πού να διοχετευτεί; Ποιος θα την πληρώσει;
Εκτός από τα οικονομικά που έχουν κάνει το μέλλον μας σκατά, υπάρχει και αυτή η άτιμη η πόλη που μας τρομάζει πια! Ή μάλλον μας τρόμαζε, τώρα μας απειλεί.
Το 1996 πήγα στο Περού. Ο φίλος μου ο Αντώνης, φωτορεπόρτερ, μου είχε πει:
- «Καφάτε, άσε τις ταρζανιές και μην πας με τις μηχανές σου εκεί, γιατί ο κόσμος πεινάει και θα στην πέσουν. Πρόσεχε. Άστο καλύτερα».
Δεν τον άκουσα κι έτσι έχω «κρατήσει» χιλιάδες κλικ από το ταξίδι εκείνο. Οκ, έβγαλα το σκουλαρίκι, έβγαλα και το ρολόι μου. Τις μηχανές μου τις πήρα, πάντως. Έτσι και αλλιώς έκανα «μπαμ» ότι ήμουν τουρίστας. Προσπαθούσα να μην πηγαίνω σε απόμερα σημεία μόνος κλπ. Ήμουν όμως στο Περού, το 1996.
Θα κρατήσω την κάμερα στο μαρσούπιο μου. Ελπίζω, αν μου την πέσουν, να έχω τη διαύγεια να την προσφέρω, ελπίζω να έχω την ευκαιρία να το κάνω. Δηλαδή, ελπίζω απλώς να είμαι ένα πιθανό θύμα κλοπής. Εύχομαι να μην γίνω θύμα δολοφόνων για μια κάμερα.
Όλοι αυτό δεν ευχόμαστε πια;
Και το παιδί που γεννήθηκε σήμερα χωρίς πατέρα; Ποιος θα το βάζει στους ώμους του να το πάει στο κρεβάτι του; Αυτό σκεφτόμουν με την Μαρίνα στους ώμους και τον Αντώνη να περιμένει να διαβάσουμε την υπόλοιπη ιστορία του Ιάσoνα λίγο πριν πάρει το χρυσόμαλλο δέρμα (δέρας … μπαμπά – φώναξε η Μαρίνα, κι ας έγραφε δέρμα το βιβλίο).
Και; Το σκεφτόμουν. Θυμός. Πού θα διοχετευτεί;
Αδυναμία, σκοτεινιά, απόγνωση, τέλμα. Μέγγενη.
Αύριο; Ελπίδα; Ποιος να στην εμφυσήσει;
http://www.aixmi.gr
