Δημήτρης Ουγγαρέζος «'Ήμουν πολύ εγωιστής»

Είναι ο Έλληνας «Τζιμ Κάρεϊ» (η ομοιότητά τους είναι τρομερή), ο οποίος τη φετινή σεζόν έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ, κάνοντας δύο τηλεοπτικές και μία ραδιοφωνική εκπομπή. Αυθόρμητος, ετοιμόλογος και φανατικός Maxim αναγνώστης, ήρθε στα γραφεία μας ένα μουντό απόγευμα και μας έφτιαξε τη διάθεση.

Ποιος ήταν ο πρώτος σου μεγάλος έρωτας;

Εκείνη η κοπέλα με την οποία ήμασταν μαζί – ήμουν 17 και ήταν 19. Ήμουν τόσο κολλημένος, που έκανα τέσσερα χρόνια να την ξε­περάσω. Γενικά, είμαι λίγο «μανια­μούνιας», όταν ερωτεύομαι πέφτω με τα μούτρα.

Πώς ήσουν στα χρόνια της εφηβείας;

Ως μοναχοπαίδι και φύτουλας, μέ­χρι το Γυμνάσιο δεν είχα πολλούς φίλους. Πεισματικά, όμως, συνή­θιζα να βάζω υποψηφιότητα για το 5μελές. Μια φορά ισοβάθμησα με κάποιον και η καθηγήτρια είπε στα παιδιά να εκλέξουν έναν από τους δυο μας με ανάταση χειρός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου ότι 35 παιδιά ψήφισαν εκείνον και όχι εμένα. Εκεί σκέφτηκα ότι κάτι έκα­να λάθος. Σιγά-σιγά κέρδισα την εμπιστοσύνη των συμμαθητών μου και στη Γ’ Λυκείου βγήκα πρόε­δρος του 15μελούς.

Τι έκανες λάθος, τελικά;

Ήμουν πολύ εγωιστής, πολύ για την πάρτη μου. Ευτυχώς, με βοήθησε το κατηχητικό και κάποιοι κολλητοί μου φίλοι και διορθώθηκα.

Τι δουλειές έκανες πριν πας στο ΜAD;

Όταν απολύθηκα από το στρατό έκανα δημόσιες σχέσεις –έχω πά­ρει πτυχίο Επικοινωνιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών–, αλλά πριν απ’ αυτό δούλεψα ως βοηθός σερβιτόρου με ειδίκευση σε τασά­κια, κεράκια και νερά. Αργότερα, πήρα προαγωγή σε σερβιτόρος. Επειδή είμαι ατσούμπαλος, μια μέρα έριξα σε έναν πελάτη ένα μεγάλο δίσκο με σφηνάκια. Είχαν σπάσει όλα εκτός από ένα. Ήξερα ότι θα απολυθώ και φρόντισα να σπάσω και το τελευταίο σφηνάκι όσο πιο εντυπωσιακά μπορούσα. Έχω δουλέψει ως μπάρμαν και σε μπουφέ γυμναστηρίου, όπου έφτι­αχνα πρωτεΐνες για τους σφίχτες, ως πωλητής σε γνωστή εταιρεία ρούχων, όπου είχα εντολή να πη­γαίνω κωλοφεράτζα τον πελάτη ώστε να μη φεύγει από το κατά­στημα έχοντας ψωνίσει μόνο ένα Τ-shirt, και στο πρώην 131, νυν 11888.

Τυχαίο; Δεν νομίζω. Θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο παιζόταν η Λάμψη και με έπαιρναν τηλέφωνο να μου ζη­τήσουν το τηλέφωνο του Γιάγκου Δράκου για να τον ειδοποιήσουν ότι ετοιμάζονται να σκοτώσουν το γιο του, τον Αλέξη. Κάνοντας όλες αυτές τις δουλει­ές, ανακάλυψα πόσο σημαντικό είναι να λες στον άλλον αυτό που θέλει να ακούσει, να πηγαίνεις με τα νερά του.