Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τους συναδέλφους μου- αυτούς που έχουν κόψει το τσιγάρο- να χαμογελούν σαρδόνια που έστειλαν τους καπνιστές στο... εξώτερον. Tρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση που δεν άφησαν πλέον στους άθλιους “μαστούρηδες” κεραμίδι σε δημόσιο χώρο για να στεγάσουν την βλαβερή συνήθεια τους.
Tους καταλαβαίνω. Eίναι τέτοια η επιθυμία τους να “αποτάξουν” το αμαρτωλό παρελθόν τους, που με μένος στρέφονται εναντίον εκείνων που δεν μπήκαν στον κόπο -για τους δικούς τους λόγους- να απαλλαγούν από το πάθος τους. Tους φαντάζομαι να καραδοκούν κρυμμένοι πίσω από τα γραφεία τους, να πιάσουν στα πράσα εκείνους που θα “υποτροπιάσουν” για να τους στείλουν στο αυτόφωρο.
Στον εργασιακό μου χώρο, από τότε που απαγορεύτηκε το κάπνισμα στο εσωτερικό, οι καπνιστές δεν ενοχλούσαν. Tους είχε παραχωρηθεί μια μικρή αίθουσα 15 τετραγωνικών για να πίνουν τον καφέ τους και δύο καπνιστήρια έξω από τις κοινοβουλευτικές επιτροπές. Tο ιστορικό καφενείο της Bουλής είχε παραχωρηθεί ολόκληρο και καθαρό από καπνό σε βουλευτές, υπαλλήλους, δημοσιογράφους και επισκέπτες με υγιεινές συνήθειες. Mόνο που ακόμα και εκείνοι που δήλωναν φανατικοί αντικαπνιστές συνωστίζονταν στο στέκι των καπνιστών, φοβούμενοι προφανώς την συνωμοσία που μπορεί να έστηναν εναντίον τους εκείνοι που μοιράζοντας το ίδιο πάθος. Τώρα είναι ικανοί να στριμώχνονται στο εξωτερικό αίθριο που τους παραχωρήθηκε, μήπως χάσουν κανένα κόμμα από τις μυστικές συνομιλίες που μπορεί να στηθούν κάτω από τα σύννεφα καπνού.
Δεν έχω κανέναν λόγο να υπερασπιστώ τα δικαιώματα των καπνιστών. Δεν είμαι καπνίστρια. Κάπνιζα στο παρελθόν χωρίς ποτέ να εθιστώ στην νικοτίνη και το έκοψα με μεγάλη ευκολία. Προσπαθώ να πείσω τους φίλους μου να κόψουν ή να ελαττώσουν το κάπνισμα. Προτιμώ όμως να είμαι με τους καπνιστές παρά με τους ρατσιστές!
της Κατερίνας Γκίκα protagon.gr
