Σοκαριστικά χαρακτηρίζουν τα γερμανικά ΜΜΕ τα αποτελέσματα δημοσκόπησης εν μέσω της έντονης συζήτησης που έχει ξεσπάσει στην κοινή γνώμη μετά το βιβλίο «Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της»: Ένας στους πέντε ψηφοφόρους θα ψήφιζε ένα πιθανό νέο κόμμα διαμαρτυρίας εάν επικεφαλής του ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου Τίλο Ζαράτσιν.
Οι διενεργήσαντες τη δημοσκόπηση αποδίδουν το αποτέλεσμα στην απογοήτευση από τα «καθεστωτικά» κόμματα αλλά και στην άποψη ότι ο Ζαράτσιν, μέλος του ΔΣ της κεντρικής γερμανικής τράπεζας (Bundesbank), λέει δημόσια όσα αρκετοί σκέφτονται ενδόμυχα.
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση για την κυριακάτικη Bild το 18% των Γερμανών εμφανίζεται πρόθυμο να στηρίξει ένα υποθετικό κόμμα υπό τον Ζαράτσιν -ιδιαίτερη απήχηση μάλιστα φαίνεται να έχει ο Ζαράτσιν στους ψηφοφόρους του κόμματος της Αριστεράς (Linke), οι οποίοι τον βλέπουν θετικά σε ποσοστό 29%.
Και άλλα όμως πιθανά κόμματα διαμαρτυρίας θα είχαν πιθανότητες επιτυχίας, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση: Κόμμα υπό τον Φρίντριχ Μερτς, πρώην κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του CDU της Άνγκελα Μέρκελ, θα μπορούσε να συγκεντρώσει ένα 20%.
Έκπληξη επίσης αποτελεί ότι το 25% θα έβλεπε θετικά ένα κόμμα υπό τον Γιόακιμ Γκάουκ, ηττηθέντα υποψήφιο της αντιπολίτευσης (SPD και Πράσινων) για την προεδρία της Γερμανίας τον Ιούνιο.
Για το μέλλον του Ζαράτσιν στην Bundesbank, την αποπομπή του οποίου έχει ζητήσει το ΔΣ της κεντρικής τράπεζας με τη σύμφωνη γνώμη της καγκελαρίου, θα αποφανθεί πλέον ο Γερμανός πρόεδρος Βουλφ.
Ο ίδιος ο Ζαράτσιν πάντως έχει δηλώσει πως στο μυαλό του «έχει μόνο ιδέες, και όχι κόμμα», ξεκαθαρίζοντας πως δεν προτίθεται να μπει στον πολιτικό στίβο. Το βιβλίο του όμως έχει προκαλέσει σάλο και ο ίδιος φιγουράρει σταθερά σε κάθε πρωτοσέλιδο γερμανικής εφημερίδας και περιοδικού τις τελευταίες ημέρες.
Στο «Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της», ο Τ.Ζαράτσιν δεν εκφράζει μόνο κατάφωρα ρατσιστικές θέσεις: το κυριότερο μέρος του βιβλίου του πρώην μέλους των Σοσιαλδημοκρατών αναφέρεται στο ρόλο των μεταναστών μουσουλμανικής καταγωγής (ιδιαίτερα τουρκικής) στο σύγχρονο γερμανικό κράτος και ιδιαίτερα τη σχέση τους με την πολιτική κοινωνικής πρόνοιας.
Ο Ζαράτσιν παρουσιάζει λίγο πολύ τις μουσουλμανικές οικογένειες ως «εκτροφεία δημοσιονομικών παρασίτων», που έχουν περισσότερα κίνητρα να ζουν με κοινωνικά επιδόματα ανεργίας και πολυτέκνων από το να εργαστούν.
Η άποψη αυτή μπορεί αρκετά εύκολα να βρει απήχηση σε κάποια μέρη της γερμανικής κοινής γνώμης, όπως και το πολιτικά ορθότερο σκέλος του «πιστεύω» του Ζαράτσιν που καλοδέχεται τους μετανάστες εφ' όσον είναι έτοιμοι να γίνουν Γερμανοί σε όλα τα επίπεδα.
