Το 2006, στην Αττική είχαν ψηφίσει για τις νομαρχιακές εκλογές κοντά δύο εκατομμύρια άνθρωποι. Χτες, στην ίδια περιφέρεια, προσήλθαν ενάμισι εκατομμύριο ψηφοφόροι.
Στην Αθήνα, το 2006 είχαν προσέλθει στις δημοτικές κάλπες κοντά 300.000 πολίτες. Χτες εμφανίστηκαν λιγότεροι από 200.000. Γιατί έμειναν μακριά από τις κάλπες μισό εκατομμύριο άνθρωποι στην περιφέρεια της...
Αττικής; Που χάθηκαν 100.000 Αθηναίοι;
Δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσεις την σιωπή. Και είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να δοκιμάσεις να μιλήσεις με την φωνή εκείνου που προτίμησε να μείνει σιωπηλός. Αλλά είναι αδύνατον να αγνοήσεις αυτήν την εκκωφαντική σιωπή. Που περιέχει, ασφαλώς, και δυσπιστία (απέναντι σε όποιον κινείται στην δημόσια σφαίρα), και απογοήτευση, κάτι σαν «άι-σιχτίρ», αλλά και κάτι σαν επιφύλαξη.
Μας είπαν ότι αυτές οι (αυτοδιοικητικές, κατά τα άλλα) εκλογές είναι η στιγμή της αλήθειας, η στιγμή ενός «ταν ή επί τας», η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε, με το μνημόνιο ή εναντίον του, με την σωτηρία της χώρας ή την πτώχευσή της. Κι απέναντι σε αυτήν την ρητορική εν παροξυσμώ, ένα μέρος του εκλογικού σώματος απάντησε δεν σας καταλαβαίνω, δεν σας πιστεύω, «δεν παίζω». Επιφυλάσσομαι.
Κι έτσι, ο υποψήφιος περιφερειάρχης Κικίλιας βρήκε στο σακούλι του έναν αριθμό ψήφων, ίσο προς τον αριθμό των πολιτών που είχαν προσέλθει, στην Αττική, στις περυσινές εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Και τον υποψήφιο Σγουρό ψήφισαν τόσοι, όσοι είχαν λάβει μέρος στην εσωκομματική εκλογή του ΠΑΣΟΚ, το 2007, στην περιφέρειά του.
www.protagon.gr
