Φωτιά πρώτη: Τετάρτη (1 Ιουνίου), στο εγκαταλειμμένο στρατόπεδο της Καρωτής Διδυμοτείχου. Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε ταυτόχρονα στα πέντε κτίρια του στρατοπέδου. Τα κτίρια δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και αυτό δείχνει...
εμπρησμό στην πυροσβεστική (εκτός κι αν πέσανε 5 κεραυνοί ταυτόχρονα).
Φωτιά δεύτερη: Κυριακή (5 Ιουνίου) στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο της αλλαντοβιομηχανίας ΘΡΑΚΗ στις Φέρες. Και εδώ οι εστίες ήταν πολλές.
Το εγκαταλειμμένο στρατόπεδο της Καρωτής θα γινόταν Κέντρο Κράτησης Μεταναστών. Και το παλιό εργοστάσιο της ΘΡΑΚΗ ήταν η «εναλλακτική λύση» αν η Καρωτή δεν θα «λειτουργούσε». Ποιος σέβεται όμως πλέον τις αποφάσεις «του συστήματος της Αθήνας» – έτσι το αποκαλούν στον Έβρο. Όλοι έχουν δει τα μαύρα πανιά στον ορίζοντα και κοιτούν πώς θα προφυλάξουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους. Οι δήμαρχοι και οι βουλευτές του νομού το είπαν ξεκάθαρα στον Παπουτσή, «στον Έβρο δεν θα γίνουν άλλα κέντρα Κράτησης μεταναστών». Την επόμενη μέρα της φωτιάς στο στρατόπεδο, στην κεντρική πλατεία του Διδυμοτείχου έγινε διαδήλωση με σύνθημα «η Καρωτή είναι για μουσική και όχι για φυλακή» και στα σπίτια και τα μαγαζιά αναρτήθηκαν ελληνικές σημαίες.
Την αγαπάω την Καρωτή (είναι το χωριό του διάσημου παραδοσιακού τραγουδιστή Χρόνη Αηδονίδη). Εκεί υπηρέτησα την θητεία μου πριν πολλά (πολλά όμως) χρόνια. Μπορεί η μετάθεση στην Καρωτή να ήταν τιμωρία – ήταν πιο μακριά και από το «Διδυμότειχο μπλουζ» του Μαχαιρίτσα – εγώ όμως πέρασα καλά με τους χωρικούς. (Ή είναι η χρονική απόσταση που μου τα ομορφαίνει;). Από τότε ένα ήταν το παράπονο τους. Ότι δεν είχαν ένα κράτος συμπαραστάτη. Όλα γίνονταν, «έτσι, χωρίς πρόγραμμα». Ακόμα και οι επιδοτήσεις για να μείνει ο κόσμος στην περιοχή είχαν την οσμή της εξαγοράς και όχι της ανάπτυξης. Πολλά λεφτά φαγώθηκαν και μόλις οι τεράστιες επιδοτήσεις κόπηκαν τα εργοστάσια εξαφανίστηκαν. Έτσι οι κάτοικοι της περιοχής φτάσανε σήμερα στο σημείο να φωνάζουν στις πλατείες «κάνατε τους γονείς μας μετανάστες κι εμάς ρατσιστές».
Κανείς δεν θέλει τους μετανάστες, όπως κανείς δεν θέλει τα σκουπίδια, όπως κανείς δεν θέλει τους σταθμούς του ΟΚΑΝΑ. Τα προβλήματα που συσσωρεύτηκαν - λόγω της αδράνειας ενός διεφθαρμένου κράτους – δεν μπορούν να λυθούν, γιατί κανείς δεν εμπιστεύεται ένα σύστημα εξουσίας στη δύση του. Οι «παράγοντες» κρύβονται, τα λαδώματα τέλειωσαν και η «αντιπολίτευση» ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις στην Κερατέα και στη Υπατία. Ποιος αλήθεια να εμπιστευθεί ποιόν;
protagon.gr
