Είναι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ. Το «Πεθαίνω για σένα» του Μαργαρίτη, soundtrack της ομώνυμης ταινίας με πρωταγωνίστρια την Ελένη Ράντου. Κάπου στο τέλος λέει η Ράντου «Σημασία δεν έχει για ποιον πεθαίνεις, αλλά για ποιον ζεις!» ή κάπως έτσι. Το σκεφτόμουν τη χθεσινή νύχτα στην αυτοκινητάδα μου. Αφορμή ένας ανάπηρος επαίτης που διάβαζε
παραμύθια στο σκυλί του, κάπου στην Ομόνοια. Σ’ αυτό το σκυλί αναγνώρισα τον εαυτό μου στα χρόνια της αθωότητας. Τότε που ο κανόνας επιβάλλει, ότι αν το παραμύθι δεν τελειώσει, το βλέμμα, η ακοή, η σκέψη αφοσιώνονται σ’ αυτόν που το σκαρώνει. Δεν έχω μελό διάθεση, τουλάχιστον όχι αυτή την ώρα. Όμως με βασανίζει το πού και γιατί αφοσιωνόμαστε. Το για ποιους είμαστε, σε ποιους λέμε «μ’ έχεις» και το εννοούμε…
Μεγαλώνοντας βρίσκω πως οι καλοί έρωτες ή οι σχέσεις ουσίας, ξεκινούν από μέσα προς τα έξω. Ερωτεύεσαι το πότε λέει «ναι» και πότε «μάλιστα», το πάθος όταν σου μιλάει για τα βιβλία που διαβάζει, τις σιωπές όταν δεν θέλει να σου μιλήσει με λέξεις… και ύστερα αυτό σιγά σιγά βγαίνει προς τα έξω. Και ερωτεύεσαι το βλέμμα του τις ώρες της σιωπής, άρα και τα μάτια του. Ερωτεύεσαι τη φωνή του, την ώρα που μιλάει για ό,τι διάβασε και ίσως μαζί και το στόμα του. Κι έτσι συμβαίνει αυτό το από μέσα προς τα έξω, που έλεγα νωρίτερα.
Ένα αφοσιωμένο σκυλί που δεν παίρνει το βλέμμα του από αυτόν που δεν έχει τίποτα χειροπιαστό να του δώσει, είναι σαν ένας βαθιά ερωτευμένος από μέσα προς τα έξω άνθρωπος. Και σ’ αυτήν την εικόνα, σκέψη, παρατήρηση, δεν μπορώ παρά να μην φρενάρω. Να μιλούν άλλη γλώσσα μα να κοιτάζονται στα μάτια. Αυτό το σκυλί στην Ομόνοια δεν αποκλείεται και να’ ναι ένα ευτυχισμένο σκυλί. Πώς αλλιώς; Αφού ζει με παραμύθια…
της Στέλλας Αλαφούζου protagon.gr
