Λουκάνικα και σκυλάδικα

Τελευταία Κυριακή του Αυγούστου, η ζέστη ήδη αφόρητη στους 39 βαθμούς, η παραλία γεμάτη παρκαρισμένους λουόμενους λες και βλέπεις τριπλοσειρά στην Μεσογείων.  Λες εντάξει,
δεν είμαι πια διακοπές σε κάποιο ερημονήσι, είμαι στην Ψάθα, μετά τα Μέγαρα δίπλα στο Αλεποχώρι και κοντα στο Πόρτο Γερμενο. H παραλία είναι μεγάλη και όλοι οι καλοί χωράμε. Βρίσκεις ένα μέτρο να στρώσεις την πετσετούλα σου,

στριμώχνεις όπως-όπως και την ομπρέλα σου, τουλάχιστον δεν θα την πάρει ο αέρας έτσι όπως είναι όλες σφηνωμένες η μια δίπλα στη άλλη και αφού κάνεις μια βουτιά σε μια θάλασσα τίγκα στο σκουπίδι και το αντηλιακό ξαπλώνεις  για να ηρεμήσεις.

Αμ δε. Εμείς κάνουμε σχέδια και ο Θεός γελάει λέει μια παροιμία. Στην δική μας περίπτωση αυτός που γελά και όχι μόνο είναι ο καντινιέρης. Τύπος άκρως μεσογειακός, μελαχρινός, με βερμουδίτσα, αλυσιδίτσα στο λαιμό και γυαλί μαύρο. Έχει στήσει το μαγαζί του στην παραλία, έχει βγάλει τραπεζάκια και σκαμπό πάνω στο πεζοδρόμιο και κυρίως έχει 2 τεράστια ηχεία από τα οποία έχουμε όλοι την χαρά να ακούμε τις μουσικές  επιλογές του. Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο. Ξεκινάμε με απαλή ρέγγε, συνεχίζουμε με ροκ επιτυχίες των 80’ς  και κορυφώνουν με βαριά λαϊκά και νησιώτικα. Η ένταση αυξομειώνεται ανάλογα με το πόσο αρέσει στον καντινέρη- dj το κάθε τραγούδι και χαμηλώνει μόνο όταν πελάτης πάει να παραγγείλει γιατί ακόμα και ο ίδιος δεν ακούει την παραγγελία!

Στην αρχή κάνεις υπομονή. Λες μέσα σου εντάξει, δύσκολες στιγμές ζούμε ας αφήσουμε έναν άνθρωπο να βγάλει το μεροκάματο. Άλλωστε έχει πάει 3 η ώρα, δεν μπορεί όπου να ναι θα την κλείσει. Στο τρίτο καψουροτράγουδο που της ζητά απεγνωσμένα να γυρίσει η υπομονή σου και η κατανόηση την έχουν κοπανήσει μαζί με την άπιστη του τραγουδιού. Έχεις μεταμορφωθεί σε Αρτέμη Μάτσα, έχεις βάλει ήδη την κουκούλα και αρχίζεις μες το μυαλό σου να καταγράφεις παραβάσεις. Έχει άδεια καντίνας; Μπα, ούτε καν πινακίδες δεν διαθέτει το όχημα. Άδεια υγειονομικού; Άδεια για τα τραπεζάκια στην παραλία; Έχει ταμειακή; Όχι, κανένας δεν φεύγει με απόδειξη. Άδεια για την μουσική;

Όταν δε το cd ξαναμπαίνει από την αρχή ψάχνεις ήδη τα τηλέφωνα της ΣΔΟΕ, του υπουργείου οικονομικών, της αστυνομίας των Μεγάρων. Έχεις ξεχάσει κάθε κοινωνική αλληλεγγύη, έχεις κρύψει το ανθρώπινο σου πρόσωπο, την ευγένεια σου, τους καλούς σου τρόπους και με κόπο κρατάς ακόμα και την ψυχραιμία σου όταν του νεύεις σε μια ύστατη προσπάθεια να χαμηλώσει την μουσική. Σε κοιτά με εκείνο το γνωστό ύφος του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε»  και για να στο αποδείξει ανεβάζει περισσότερο την ένταση.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο βλέπεις περιπολικό να κατεβαίνει τον δρόμο της παραλίας. Χαμογελάς στον καντινιέρη. Όχι, δεν ήσουν εσύ και μέσα σου λυπάσαι για αυτό αλλά μπορείς πια να του αφιερώσεις το : «πωλείται όπως είναι επιπλωμένο». Άλλωστε τόσες φορές το άκουσες, το έχεις μάθει απέξω.