Ύστερα από σπουδές ενός χρόνου (και αξίας...
40.000 ευρώ) στο Μαϊάμι των ΗΠΑ, επέστρεψε στην Ελλάδα, για να εισέλθει σε μια σκληρή εργασιακή πραγματικότητα: ανεργία, μισθοί που κυμαίνονται περίπου στο μισό των αντίστοιχων ευρωπαϊκών και πλήθος απολυμένων έμπειρων πιλότων που αναζητούν εργασία.
«Υπό αυτές τις συνθήκες, ελάχιστες ευκαιρίες απομένουν για τους νεοεισερχόμενους στον χώρο. Ξεκινώ ήδη με το “χρέος” των διδάκτρων της επαγγελματικής εκπαίδευσης, ενώ για να μπορέσω να εργαστώ ως συγκυβερνήτης πρέπει να περάσω τη λεγόμενη “εκπαίδευση τύπου” για συγκεκριμένο μοντέλο αεροσκάφους, η οποία κοστίζει περίπου 30.000 ευρώ. Και όλα αυτά για έναν αρχικό μισθό που δεν ξεπερνά τα 1.500 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση» σχολιάζει.
Είναι γεγονός βέβαια ότι οι περισσότερες αεροπορικές εταιρείες καλύπτουν τα έξοδα της «εκπαίδευσης τύπου», αν αποφασίσουν να προσλάβουν έναν πιλότο. «Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι του τα χαρίζουν!
Αντιθέτως, η πλειονότητα των συμβολαίων περιέχει τη ρήτρα ότι αν ο πιλότος λύσει τη σύμβασης εργασίας, θα οφείλει να επιστρέψει το ποσό» αναφέρει ο 30χρονος Ν.Χ., ο οποίος ζήτησε να κρατηθεί μυστική η ταυτότητά του διότι «η αγορά είναι μικρή και πιλότοι απολύονται καθημερινά», όπως λέει.
Ο ίδιος, ύστερα από επαγγελματική εκπαίδευση και εργασία δύο ετών σε γνωστή ευρωπαϊκή εταιρεία, επέστρεψε στην Ελλάδα, για να βρεθεί με τα χέρια... δεμένα. «Χτύπησα πολλές πόρτες, παντού αρνητική απάντηση. Ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο αναζήτησης, κατέληξα σε μια εταιρεία cargo, η οποία τουλάχιστον μου επιτρέπει να συνεχίσω να πετάω, ώστε να συμπληρώσω τις ώρες πτήσης που θα μου επιτρέψουν να ανέβω στην ιεραρχία» αναφέρει.
«Η ελληνική αγορά συρρικνώνεται, οι στόλοι μικραίνουν και οι έλληνες πιλότοι έχουν καταλήξει οι πιο κακοπληρωμένοι της Ευρώπης. Γι’ αυτό και στρέφονται πλέον προς χώρες της Μέσης Ανατολής (Ντουμπάι, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κτλ.) και της Άπω Ανατολής (Κίνα και Σιγκαπούρη), όπου οι αμοιβές είναι σχεδόν τριπλάσιες και προσφέρονται σημαντικές παροχές, από στέγαση και μεταφορικά μέσα ως ιδιωτική ασφάλεια υγείας» σχολιάζει ο κ. Γρηγόρης Κωνσταντέλλος, πρόεδρος της Ένωσης Χειριστών Πολιτικής Αεροπορίας.
Κατάθλιψη πίσω από τα χαμόγελα
Πίσω από τα αστραφτερά χαμόγελα των ελκυστικών αεροσυνοδών, κρύβεται μια σκληρή εργασιακή πραγματικότητα. Μετά την πώληση της Ολυμπιακής και με τη συγχώνευση των Οlympic Air και Αegean να βρίσκεται στα σκαριά, η ελληνική αγορά αποτελεί αφιλόξενο τοπίο για τα «πληρώματα καμπίνας», όπως επισήμως ονομάζονται οι αεροσυνοδοί.
Η αεροσυνοδός κυρία Έλσα Χατζηαθανασίου εργάστηκε για δύο χρόνια ως εποχικό προσωπικό στην Ολυμπιακή, με μισθό που ξεκίνησε από τα 670 ευρώ και στο τέλος των δύο χρόνων δεν ξεπερνούσε τα 850 ευρώ. «Μετά την πώληση της Ολυμπιακής έμεινα χωρίς δουλειά και από τότε ψάχνω. Έχω στείλει βιογραφικά, έχω περάσει συνεντεύξεις, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο χώρος μαστίζεται από μεγάλη ανεργία» λέει στο «Βήμα».
Ωστόσο ακόμη και οι αεροσυνοδοί που εργάζονται δεν βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση, καθώς οι αμοιβές υπολείπονται πολύ του... ένδοξου παρελθόντος των προηγούμενων δεκαετιών.
Σύμφωνα με τον κ. Γρηγόρη Κακιούζη, γενικό γραμματέα της Ομοσπονδίας Σωματείων Πολιτικής Αεροπορίας και μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιπτάμενων Συνοδών Φροντιστών, «το γεγονός ότι υπάρχουν αεροσυνοδοί στην Ελλάδα που αμείβονται με 800 ή 900 ευρώ, φανερώνει ότι υποτιμάται ο ίδιος ο ρόλος τους ως βασικών συντελεστών της ασφάλειας των πτήσεων.
Την ίδια στιγμή, η ολιγοπωλιακή κατάσταση στην ελληνική αγορά δεν ευνοεί την είσοδο νέων εταιρειών που θα μπορούσαν να αλλάξουν τα δεδομένα».
Έτσι, τολμηρές αεροσυνοδοί με πλούσιο βιογραφικό αναγκάζονται -τι άλλο;- να πάρουν τους δρόμους της... μετανάστευσης, προς εταιρείες της Μέσης Ανατολής.
«Δεν είναι εύκολο να προσληφθείς, διότι περνάς από μια σειρά συνεντεύξεων, εξετάσεων και πρακτικών δοκιμασιών. Αν όμως το καταφέρεις, αξίζει τον κόπο, διότι οι εν λόγω εταιρείες όχι μόνο προσφέρουν υψηλότερες αμοιβές, αλλά και αξιόλογες παροχές για τη διαμονή, τη διατροφή και τη μετακίνηση του προσωπικού» σχολιάζει η κυρία Αταλάντη Σάριτζα , η οποία για τρία χρόνια μετά τις σπουδές της εργάστηκε σε γνωστή εταιρεία της Μέσης Ανατολής.
«Υποχρεώθηκα βέβαια να εγκαταλείψω τη χώρα μου και να εγκατασταθώ σε ένα μουσουλμανικό κράτος, με διαφορετικά -και ενίοτε αυστηρά- ήθη. Ιδίως για μια γυναίκα, κάτι τέτοιο απαιτεί ψυχική δύναμη και αποφασιστικότητα» προσθέτει με νόημα.
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
