Έβαλε ο Θεός σημάδι δυο οδηγούς αγώνων. Προχθές έφυγε ο Παύλος Μοσχούτης, εκλεκτός, κύριος… Χθες ο Ανδρέας Παπατριανταφύλλου, θρυλικός ως «Παπάτος». Είχαν εξοικείωση με το χώμα αλλά όχι και μέχρι αυτού του σημείου…
Τον θυμάμαι τον Ανδρέα να οργώνει την Ελλάδα από τότε που το Ακρόπολις κρατούσε τρεις μέρες και ο ύπνος αναβάλλονταν μετά τον τερματισμό του Πόρου…Μονίμως στο τζάμι της Corolla του, ΤΟΥΟΤΑ-ΚΑΣΙΔΟΠΟΥΛΟΣ. Συνοδηγός του συνήθως ο Τάσος Χασάπης ή ο μοναδικός Κώστας Στεφανής.
Θυμάμαι τα μάτια του στον τερματισμό, τον τρόπο που έβγαινε από το αυτοκίνητο… Πάνω από 100 κιλά άνθρωπος και με τη κοιλιά του Βούδα…
Πληθωρικός σε όλα ο Παπάτος! Στο τρόπο που γελούσε, που γλεντούσε, στις μερίδες που έτρωγε, στη χαρά του όταν τραγουδούσε, στον τρόπο που πρόσφερε… Ιδίως σ΄αυτό… Πάντα κέρναγε. Εκ γενετής large είτε είχε είτε δεν είχε. Πολλοί οι φίλοι του και σχεδόν μονότονη η φράση «χρυσό παιδί» , «μεγάλη καρδιά»...Καρδιά…Τη δούλευε πολύ…Κάποτε θα τον πρόδιδε…
Ο Ανδρέας μου έμαθε ν΄οδηγώ. Τις «γραμμές» στις στροφές… «Ανοίξου και μούρη μέσα!» Πάτα το ! Σανίδωσε! Πολλά θάχω να θυμάμαι, πολλά να βουρκώνω κι άλλα τόσα να γελάω…Ακόμα και κείνη τη φράση που του έλεγε η μάνα του πριν από κάθε αγώνα «Καλή επιτυχία παιδάκι μου και να μη τρέχεις»… Πόσο γελούσε μ΄αυτό ο Ανδρέας!... Πολλά θάχω να θυμάμαι …Την καλοσύνη, τη μπέσα, την εντιμότητα, τη μανία του για τα σταυρόλεξά, το τραγούδι το «Δίκτυ», το όνομα που με προσφωνούσε «Ρι Ρο»…Μόνο ένα θάθελα να ξεχάσω…Το σακουλάκι που μου παρέδωσαν στο νοσοκομείο με τα προσωπικά του αντικείμενα…Την χαρακτηριστική ταυτότητά που φορούσε στο χέρι του, μια φωτογραφία του πρώτου του έρωτα, ένα λαχείο…Η κλήρωση αναβάλλεται επ΄αόριστον!
Αντρίκο στα 200 ελαφρά δεξιά μούρη μέσα…Ανοίξου. Σανίδωσέ σε 500 χάνεται, πάτα κέντρο, στα 200 πατημένη δεξιά και στα 300 φλάιν…Τερματισμός στοπ.
Θα μου λείψεις!
Υ.Γ Γιαγιά Άρτεμις…Το κακό τον βρήκε μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν έτρεχε…
της Ρέας Βιτάλη protagon.gr
