Ας το ξεκινήσω έτσι. Ο υπουργός δεν είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Είναι ένας υπουργός. Που σημαίνει κάτι άλλο, διαφορετικό. Όχι απαραίτητα κακό ή επικίνδυνο ή γλοιώδες ή μεγαλοπιασμένο ή σιχαμερό ή ανήθικο ή ανάλγητο. Απλώς είναι κάτι διαφορετικό, μια άλλη ράτσα που όμως δεν έχει προέλθει από διαδικασία μιας προοδευτικής (άρα σχετικά ομαλής) εξέλιξης, αλλά από μετάλλαξη. Πως στις κινηματογραφικές ταινίες γίνεται μια πυρηνική έκρηξη και ξαφνικά εμφανίζονται διάφορα καινούρια πλάσματα με άγνωστα ένστικτα και συμπεριφορές; Ε λοιπόν, η πυρηνική έκρηξη που γεννά το πλάσμα που ονομάζεται «υπουργός», είναι ο σχηματισμός της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει. Η στιγμή αυτή καταγράφεται στο υποσυνείδητο του «πλάσματος» ως η κορυφαία στιγμή της γέννησης του και φορτώνει την ύπαρξη του με όλα εκείνα τα ανάμικτα συναισθήματα πρωτογενούς έκπληξης, τρόμου και αγαλλίασης, που μόνο η ψυχανάλυση μπορεί επαρκώς να περιγράψει και να αξιολογήσει.
Αν η ύπαρξη κάθε νοήμονος εμβίου όντος σφραγίζεται από την έκπληξη της γέννησης και τον φόβο του θανάτου, για μπείτε στη θέση του «πλάσματος» όταν μετά από μια σύντομη ζωή βρεθεί μπροστά στην διαδικασία του ανα-σχηματισμού. Διότι ο άνθρωπος, από τη γέννηση του ως την ορατή αντιμετώπιση του θανάτου του, έχει ένα περιθώριο ογδόντα χρόνων. Το «πλάσμα» έχει το πολύ ενάμισι χρόνο. Τι άραγε προλαβαίνει να βιώσει και να εμπεδώσει (πόσο μάλλον να φιλοσοφήσει) μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι προλαβαίνει να αντιληφθεί, εμπειρικά πάντως έχω βεβαιωθεί ότι αυτή η όσμωση βρεφικής ηλικίας και βαθέως γήρατος στο εσωτερικό του «πλάσματος», την κρίσιμη στιγμή του ανα-σχηματισμού το μόνο που μπορεί να κουβαλήσει μέσα στην ψυχή του είναι ο τυφλός πανικός.
Πανικός υπερπολλαπλάσιος τού (ας πούμε) λογικού, για έναν επιπλέον λόγο. Στον ανασχηματισμό, το «πλάσμα» δεν περιμένει να πεθάνει. Η προοπτική τού αναπόφευκτου θανάτου ενίοτε γεννά και ολίγη σοφία. Το «πλάσμα» βρίσκεται στο πρωτοφανές αδιέξοδο να μην ξέρει, αν με τη νέα πυρηνική έκρηξη θα πεθάνει ή θα ξαναγεννηθεί. Αν ο πρωθυπουργός πετάξει τον υπουργό έξω από την κυβέρνηση, σημαίνει ότι αυτός πεθαίνει. Αν τον κρατήσει, σημαίνει ότι θα βιώσει από την αρχή τη γέννηση του. Το «πλάσμα» ακούει τον πυροβολισμό, βλέπει καρέ-καρέ να έρχεται κατά πάνω του η σφαίρα και δεν ξέρει αν το πυρακτωμένο βλήμα θα του ανατινάξει το κεφάλι στέλνοντας το στην αιώνια ανυπαρξία ή αν θα σχίσει την παλιά μήτρα που το περικυκλώνει για να ξαναπροβάλλει ως ροδαλό μωρό. Πόσο ν’ αντέξει κι αυτό; Ποιος δεν θα είχε τρελαθεί εκείνη την οριακή στιγμή;
Μη ρωτήσετε όλα αυτά τα προφανή που προκύπτουν απ’ αυτό το ελλιπές κείμενο, που προσπάθησε να καταπιαστεί με μια παρωνυχίδα του πολιτικού γίγνεσθαι. Ερωτήσεις όπως, γιατί να υπάρχει το «πλάσμα», ποιες παρενέργειες για τη ζωή μας έχει η ύπαρξη του, με βάση ποια ένστικτα δρα όσο μας κυβερνά, αν αξίζει τον οίκτο μας και άλλα τέτοια. Είναι θεμελιώδη ερωτήματα, πλην δεν είναι του παρόντος. Εξ’ άλλου, ότι κι αν πούμε, τα «πλάσματα» δεν θα τα προσέξουν ούτε θα δεήσουν να απαντήσουν. Δεν είναι εκεί το θέμα τους τούτη την ώρα. Βρίσκονται βυθισμένα μέσα στην απόλυτη αγωνία, αγκιστρωμένα στα δίχτυα του πιο παραλυτικού τρόμου που διαθέτει το σύμπαν τους. Μετά τον ανασχηματισμό, στα ροδαλά τερατάκια οι ερωτήσεις σας…
του Δημήτρη Καμπουράκη protagon.gr
