Στην Αρένα έβλεπες μαζεμένα σλίπινγκ μπαγκ, ένας είχε και μια βαλίτσα, σημάδια ότι κάποιοι είχαν κοιμηθεί εκεί το βράδυ για να πιάσουν στασίδι μπροστά στην σκηνή, μόλις άνοιγαν οι πύλες. Κάποιοι διηγούνταν ιστορίες για συναυλίες που είχαν παρακολουθήσει στην Θεσσαλονίκη, στην Βαρκελώνη, ένας στην Νέα Υόρκη. Ζήλευες την συνωμοτική τρέλα τους, τους κοινούς κώδικες συνεννόησης, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον σε στίχους και ιστορίες της 34χρονης διαδρομής του συγκροτήματος. Δεν γνωρίζονταν αλλά ανήκαν στην ίδια ομάδα. Σε ένα κόσμο που πια δεν έχει ομάδες.
΄Ηταν εντυπωσιακό πόσοι πολλοί ήξεραν τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών. Η αλήθεια είναι ότι οι U2 είπαν εμβληματικά τους τραγούδια-κι εγώ τραγούδησα μερικά ρεφραίν-αλλά οι περισσότεροι, παιδιά και μεγαλύτεροι, γύρω μου δεν έκλειναν το στόμα τους. Χαιρόσουν να τους βλέπεις και παρατηρούσες δυο πράγματα. Με τα χέρια σηκωμένα συνεχώς στον ρυθμό των τραγουδιών, σε ένα κατάμεστο στάδιο, η ατμόσφαιρα μύριζε δροσερή αθηναϊκή νύχτα. Θυμάμαι τις συναυλίες της Μεταπολίτευσης, όταν όλοι σήκωναν τα χέρια για να τραγουδήσουν «όταν σφίγγουν το χέρι/ ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο», ήθελες να σφίξεις τη μύτη σου. Το άλλο, ανεξήγητο, είναι η υψηλή τέχνη που έχουν αναπτύξει να ξεσηκώνουν το γήπεδο με τα χειροκροτήματά τους και την ίδια στιγμή να μην αφήνουν τα κινητά (που έχουν από χρόνια αντικαταστήσει τους αναπτήρες) και βιντεοσκοπούσαν διαρκώς. Πάντως το κυριότερο ήταν η απογείωση.
Θέλω να πω ότι ο Μπόνο κατά πρώτο λόγο αλλά και ο Edge και ο Κλέιτον και ο Λάρυ Μάλεν ασκούν σημαντική επιρροή σε ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του κοινού όχι μόνο του προχτεσινού, της Αθήνας, αλλά σε πολλά σημεία της γης, δηλαδή σε εκατομμύρια ανθρώπους. Γι αυτό εμένα με χαροποιεί πάντα όταν πλαισιώνουν τις συναυλίες και τις περιοδείες με πολιτικά και οικουμενικά κοινωνικά μηνύματα. Μου φαίνεται μίζερη η δίκη προθέσεων που πάντα γίνεται, σαν εξαρτημένο αντανακλαστικό, σε καλλιτέχνες και δημόσια πρόσωπα μεγάλου διαμετρήματος που αναπτύσσουν δραστηριότητες αλληλεγγύης ανά τον κόσμο και ο καθένας προσπαθεί να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια, την ανιδιοτέλεια, το βάθος ή την αποτελεσματικότητά τους. Δηλαδή θα ήταν καλύτερα να μην το έκαναν;
Σύμφωνοι, ο Μπόνο είναι παιδί του συστήματος, άλλωστε δεν το κρύβει - σε μας μπορεί να αρέσουν οι απόκληροι και οι καταραμένοι αλλά αυτοί δεν συναντούν μάζες. Σύμφωνοι, ο Μπόνο συνομιλεί με τους ισχυρούς της γης, αλλά αυτό μπορεί να του προσθέτει δύναμη και δυνατότητα παρέμβασης. Σύμφωνοι, κάνει πολιτικά λάθη, αν ήταν απολίτικος όπως τα περισσότερα αστέρια του παγκόσμιου θεάματος δεν θα έκανε. Σύμφωνοι, τα ανθρωπιστικά μηνύματα εντάσσονται σε υπερμεγέθη φαντασμαγορικά shows (υπέροχα πάντως) αλλά δύσκολα μπορείς να χωρέσεις 100.000 κόσμο σε μπουάτ. Σύμφωνοι, ο Μπόνο είναι πάμπλουτος αλλά ποιος θυμάται τον Νικόλα ΄Ασιμο; Και τελικά τι κάνουν τα άλλα αγαπημένα παιδιά του συστήματος;
Εν κατακλείδι εννοώ ότι είναι κέρδος (ας συζητήσουμε την έκτασή του) όταν υπάρχουν πρόσωπα μεγάλης επιρροής στις δυτικές κοινωνίες που δεν πριμοδοτούν την αφασία όσο και αν το κάνουν με άλλο τρόπο απ΄ αυτόν που θα θέλαμε (ποιον άραγε;) εμείς οι διαρκείς αμφισβητίες. Και τίποτα κακό δεν υπάρχει στον να ενσταλάσσεις συστηματικά μηνύματα για τις επιδημίες στον τρίτο κόσμο, τους πολιτικούς κρατούμενους και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αδιάφορα ή εφησυχασμένα κοινωνικά σύνολα. Ακόμα και όταν στην χτεσινή συναυλία το διπλανό μου παιδί ρωτούσε ποιος είναι ο Μαντέλα, καλό ήταν που το έμαθε.
του Ανδρέα Πετρουλάκη protagon.gr
