Δεν ξέρω αν είναι η εικόνα θολή ή η ματιά μου. Βλέπω τους ανθρώπους, φίλους και γνωστούς να βγαίνουν από τις διακοπές σέρνοντας τα πόδια. Έκαναν μπάνια και μαύρισαν, αλλά εμένα μου φαίνονται σαν ναυαγοί που κολύμπησαν σε πετρελαιοκηλίδα. Είναι αυτή η μαυρίλα που τη βλέπεις πλέον παντού, αυτό που βλέπεις αν ξύσεις τη διάθεσή σου και αφαιρέσεις το κέφι, τη δημιουργικότητα, την ελπίδα για μία άλλη μέρα - το να ψάχνεις πλέον ένα χαμόγελο για το μέλλον είναι σαν να αναζητείς βελόνα σε αχυρώνα, δεν ξέρεις αν σε φτάνει μια ζωή για να τη βρεις.
Περπατάω, λοιπόν, στο δρόμο και βλέπω φάτσες που, αν τις βάλεις μπροστά σε πράσινη τσόχα ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα πάνε πάσο. Κάποτε φεύγαμε για διακοπές και απλώς επιστρέφαμε σε μια άσχημη πόλη. Τώρα η ασχήμια είναι συμπαγής, τη μεταφέρουμε παντού μαζί μας και πιάνει τον βηματισμό μας. Οσο πιο αργό το βήμα, τόσο πιο φριχτή και η ασχήμια. Ναι, η ασχήμια είναι η μπογιά της εποχής, όποιο χρώμα και αν έχει.
Βαδίζω στο κέντρο πρωτευούσης. Στα περισσότερα πάρκα η πρέζα πωλείται πλέον όπως τα κουλούρια: ελεύθερα και σε χαμηλές τιμές. Ακόμα και αν αντέχουν τα μάτια, δυσφορεί η μύτη και σου παίρνει το βλέμμα μακριά. Ποιος φταίει για το χάλι; Πού να στείλω το λογαριασμό για την ασχήμια της πόλης; Σε όλους. Σε ευκαιριακές δημοτικές αρχές και σε αδιάφορους πολίτες. Και τώρα γίνεται τόση κουβέντα για τις δημοτικές εκλογές, αλλά δεν ακούς λέξη για τα πάρκα, το σκουπιδομάνι και τα πρόσωπα που σε τρομάζουν. Αντιθέτως, βλέπεις ασφαλτοστρώσεις προς χαράν των εργολάβων και της τυφλότητας των δημοτών.
Αν διαβάσετε εφημερίδες και ακούσετε τις εκπομπές υπάρχει περίπτωση να πιστέψετε ότι τα μεγάλα θέματα της Αθήνας είναι ο Καμίνης, η Γεννηματά (και όχι «η Φώφη») και ο Κακλαμάνης (και όχι «ο Νικήτας»). Εμείς δεν υπάρχουμε. (Άσε που δεν χρειαζόμαστε, κάτι ζόμπι πάνε να ψηφίσουν). Και δεν υπάρχουμε εκουσίως, πλήρως αδιάφοροι, μπαϊλντισμένοι, ακυρωμένοι, βαμμένοι στη μαυρίλα που σας έλεγα. Πού είναι οι «επιτροπές πολιτών»; (τι ξεδοντιασμένη διατύπωση!). Πού είναι πέντε-έξι ανένταχτοι στους κορσέδες και στα στερεότυπα πιτσιρικάδες που θα κάνουν κατάσταση στις γειτονιές; Πώς θα βάλουμε λίγη έμπνευση στην πραγματικότητα κι ας είναι μέσα από γκράφιτι; Ρωτάω και ξέρω ότι δεν θα πάρω απάντηση. Γιατί είναι μια πικρή ερώτηση που έχει απαντηθεί πριν καν διατυπωθεί. Ερώτηση που αφήνει βωβούς βεβαίως τους άδειους πολιτικούς. Από άλαλους πολίτες. "Άκυροι, όλοι", που λένε τα δεκατετράχρονα.
της Αναστασίας Λαμπρία protagon.gr
